Onze rollercoaster | deel 13
Onze reis begon met een golf van liefde en verwachting, maar het noodlot leidde ons naar de Neonatale Intensive Care Unit (NICU), waar onze kleine krijger een gevecht leverde dat ons hart opende voor een nieuwe wereld. Een plek waar hoop, angst en liefde samenkomen. De tijd daar heeft diepe sporen achtergelaten, en nu, zelfs na het verlaten van die emotionele omgeving, blijven de triggers als stille gidsen naar het verleden.
Ik had nooit gedacht dat kleine subtiele aanrakingen, geuren of geluiden mij konden terug brengen naar momenten die ik diep van binnen had verstopt.
De geur van handzeep op het toilet kan als een zachte bries van herinneringen zijn. Elke keer dat die subtiele geur mijn neusgaten streelt, fluistert het verhalen van liefdevolle zorg, van handen die geduldig wachtten op verbinding en van het intense verlangen om onze baby vast te houden. Maar nog meer brengt deze geur angst mee en zorgt het ervoor dat ik weer wankel sta op mijn benen. Datzelfde gevoel dat ik toen heb ervaren komt niet als een golf maar als een echte orkaan terug en neemt me mee naar die momenten dat ik mij hopeloos alleen voelde, dat de grond onder mij vandaan viel. Toch probeer ik elke keer weer deze angst om te zetten naar kracht, de kracht om ons te verbinden met de liefde die we deelden met de medische staf op de NICU. Het symboliseert niet alleen reinheid, maar ook de zorgzaamheid die Arthur heeft omringd.
De weg naar het ziekenhuis, beladen met angst en zorgen. Bij elke bocht denk ik terug aan die nachtelijke rit, mijn hart bonzend bij elke kilometer die ons dichter bij de NICU bracht terwijl Arthur al op de operatietafel lag. Die weg herinnert me eraan dat we een reis van moed hebben afgelegd, van donkere nachten naar het daglicht van hoop. Het is een reis die ons heeft gevormd en ons heeft geleerd dat kracht soms gevonden wordt in de schijnbaar eindeloze wegen van het onbekende.
De scherpe geluiden van alarmen in het dagelijks leven brengen me terug naar de angstige momenten op de NICU. Elk piepje was als een echo van de onzekerheid die ons omhulde. Nu, wanneer ik vergelijkbare geluiden hoor, adem ik diep in en uit. De geluiden die ooit paniek veroorzaakten, zijn nu de klanken van overwinning. Ze zijn een herinnering aan de sterke hartslag van onze baby, een symfonie van leven die de donkere dagen heeft overleefd.
De tranen die we deelden in de ziekenhuisgangen hebben plaatsgemaakt voor liefdevolle lachen die we delen thuis. Elke traan die viel, was als een parel van liefde diep geworteld in onze harten. Nu, wanneer we lachen, resoneren diezelfde tranen als een melodie van genezing. De herinneringen aan de NICU dagen brengen soms verdriet, maar ook een dieper begrip van de kostbaarheid van het leven en de kracht.
Triggers zijn als onzichtbare deuren naar het verleden, maar in plaats van ze te vermijden, omarm ik ze nu als deel van onze reis. Elke trigger herinnert me eraan hoeveel we hebben doorstaan en hoe sterk we zijn gegroeid als gezin. Genezing komt niet door het vermijden van het verleden, maar door het omhelzen ervan met liefde en begrip. Het is een voortdurende reis van leren, accepteren en bovenal, van liefhebben.
6/02/2024
