Onze rollercoaster | deel 10

Als leven plots betekent “over dun ijs gaan”. Wat waren we blij toen we hoorden dat onze dochter bevallen was. Het was een zoontje, Arthur. Als fiere mama en trotse papa konden ze beginnen aan een gezinnetje. Corona gooide op dat moment nog roet in het eten en daarom konden we niet op bezoek gaan. Jammer maar helaas.

We keken uit naar zondag: de dag dat ze naar huis mochten komen. En dan plotseling en zo onverwacht kregen we zondagmorgen een telefoontje van onze dochter. Arthur was onderweg met de ziekenwagen naar Leuven. Er waren problemen en Arthur moest een operatie ondergaan. Plots kwamen we in een andere wereld terecht. Angst, pijn en onmacht. Nog niet wetende wat er echt aan de hand was. De uren kropen voorbij steeds wachtend op een telefoontje van onze dochter en schoonzoon om te horen hoe de operatie gegaan was. En dan!

Oef de operatie was goed afgelopen, maar Arthur moest nog een operatie ondergaan. Door een darmkanteling een paar dagen na de geboorte hadden ze een gedeelte van de dunne darm dat afgestorven was weggenomen. Er werden zeer veel vragen gesteld, maar op veel kregen we nog geen antwoord. De volgende dag gingen we samen met de schoonouders van onze dochter naar Leuven. Onze dochter en schoonzoon hadden een kamer gekregen in het ziekenhuis om vooral de eerste dagen kort bij hun zoontje te zijn. Het was een zeer moeilijk moment toen we de kamer binnen gingen. Geluk en verdriet werd er gedeeld. We hadden bloemen bij om toch de kamer wat op te vrolijken en een kaartje met onze wensen. Ook een knuffel voor Arthur, ik had op de knuffel Arthur zijn naam laten borduren. Toen ik deze overhandigde aan onze dochter kreeg ze het moeilijk en begon ze te wenen. We gaven hen een knuffel en probeerden hen te troosten.

Want troost is als een milde zalf
Op een diepe wonde
Troost is als een zacht gelaat
Vlakbij van iemand Die je tranen begrijpt

Er werd heel veel gebabbeld. Het enige wat we op dat moment konden doen, was hen steunen in hun verdriet. Een tijdje later kwamen er twee dokter langs om de uitleg te geven. Het was vooral de chirurg die de operatie uitvoerde die het woord deed. We werden er stil van, wat we toen allemaal te horen kregen. Want er werd geen blad voor de mond genomen. Wat een zware brok om te verwerken. Toen de dokters weg waren kregen we de kans om Arthur te bezoeken. Blijheid en verdriet lagen op hetzelfde pad. Want misschien was dit ook wel afscheid nemen als hij de volgende operaties niet overleefde.

Regendruppels schreien op de muren
Als tranen op de muren van mijn hart

Ik zie ons daar nog staan met ons zessen rond het bedje van Arthur. Bij iedereen rolde de tranen over de wangen. Ons klein manneke zo klein en teder; zo schattig en zo lief. Waarom moest hij dit allemaal meemaken. Hij had overal kabeltjes hangen en hij werd in slaap gehouden. Maar hij was in goede handen dat moesten we in ons achterhoofd houden.

Het vertrek terug naar huis was zeer moeilijk. Dochter en schoonzoon daar achter moeten laten met hun zeer groot verdriet. Angst en hoop lopen rakelings langs elkaar. Maar gelukkig heeft Arthur de twee daarop volgende operaties goed doorstaan. Het is kijken van dag tot dag hoe hij evolueert. Het zijn dan ook zeer zware dagen voor de mama en de papa en dat voelt ook zeer pijnlijk aan voor ons. Maar onze“ kleine held” is een dapper vechtertje dat heeft hij al laten blijken. Het enige wat we kunnen doen is hen zoveel mogelijk steunen en er zoveel mogelijk zijn. Want...

We zijn allemaal engelen
Met een vleugel
We vliegen alleen
Als we elkaar vasthouden.

De maanden dat Arthur in Leuven lag waren zwaar. Maar onze kleine jongen deed het goed. Hij is een vechtertje en altijd een glimlach op zijn gezichtje. Telkens kleine stapjes vooruit en af en toe ook een terugval, maar dat haalde hij weer in. Een schitterend lichtpuntje!!! Om alles een beetje af te tasten mocht Arthur een paar keer een nachtje naar huis. De eerste keer dat hij thuis was, was met kerstmis. Maar we wisten op voorhand niet dat ze naar huis kwamen. Toen we een telefoontje kregen van onze dochter dat we maar eens langs moesten komen om hen een gelukkige Kerstmis te wensen kon ik het niet geloven. We gingen langs, al was het maar een raambezoek omwille van corona, maar we hadden er intens van genoten. Wat waren we blij, Sandra, Joris, Arthur en Santo konden nu samen genieten van hun thuisomgeving.

Later mocht Arthur nog een paar keer voor een nachtje naar huis. Dit om hen voor te bereiden op het definitief naar huis gaan. En op 12 januari 2021 was het dan zover! Ons klein vechtertje mocht naar huis.

Oef wauw, gelukkig!

Nu kan hij in zijn thuisomgeving gaan genieten. Ondanks dat Arthur 4.5 maanden in Leuven gelegen heeft, had ik een raar gevoel toen hij naar huis mocht. Natuurlijk heel blij, maar toch in mijn achterhoofd wat als … Maar we zijn heel fier op onze kleine held en ook op de mama en de papa. Want die hebben verschrikkelijk veel moed gehad en heel goed hun best gedaan.

Proficiat Arthur, Sandra en Joris. We weten dat er nog een hele weg is af te leggen; maar we zullen er zijn voor jullie.

Geen muur is harder
Dan de moed
Om er door te breken
Geen brug is hoger
Dan de wil
Om hem te beklimmen