Onze rollercoaster | deel 7
De donkere dagen begonnen door te wegen, dagen werden hoe langer hoe eenzamer. Ondertussen waren we ook al 3 keer verhuisd van afdeling wegens covid maatregelen. Weer nieuwe gezichten, weer nieuwe gewoontes, andere kamer. Het gemis om met ons drietjes te genieten van een onbezorgde tijd was groot. We probeerden van elk klein momentje te genieten die we kregen. Onze vaste routine was om op vrijdagavond onze date night te houden. Dan was het rustig op de afdeling en ging Joris eten afhalen in een restaurant. Dan zaten we gezellig een filmpje te kijken aan een ziekenhuistafeltje met plastic bordjes. Niet de meest romantische setting, maar ach beter als niets. Eke vrijdag mochten we ook samen blijven slapen, dan werd er een extra bed bijgehaald en konden we terug gezellig tegen elkaar aan kruipen. Die momenten waren zeldzaam in de tijd dat we in het ziekenhuis waren maar o zo kostbaar.
We hoopten dat we snel naar huis mochten, maar tegelijkertijd was ik bang, bang voor wat komen ging, bang om er alleen voor te staan zonder dat rode belletje waar ik op kon duwen als ik een vraag had.
Kerstmis was ook in aantocht, ik probeerde het gezellig te maken op ons kleine kamertje. Van thuis had ik een klein kerstboompje meegepakt en wat raamstickers om in de kerstsfeer te komen. Ondanks Covid was ik blij dat we kerst en nieuwjaar nog in het ziekenhuis verbleven. Zo zagen we nog eens iemand passeren om tussendoor een praatje mee te maken.
We kregen ook goed nieuws, met kerstmis mochten we een dagje naar huis. Arthur mocht tijdelijk van de TPN afgekoppeld worden, hij deed het supergoed op zijn sondevoeding. Het was spannend en onwerkelijk tegelijk. We hadden niemand van de familie op de hoogte gebracht van Arthur zijn eerste avontuur, dit was ons dagje wij 3 alleen de wereld ontdekken. Eenmaal thuis was het ook de eerste keer dat onze hond Santo zou kennismaken met zijn kleine vriend. Hij was zo trots en uitgelaten toen hij eindelijk de geur die we al zolang meebrachten naar huis een plaats kon geven. Arthur keek zijn ogen uit, hij wist niet waar hij was beland, van een saaie witte kamer naar een wereld vol met kleur.
Ondertussen hadden we toch mijn ouders eens opgebeld om hun een gelukkige kerst te wensen en te verrassen dat we thuis waren. Ze zijn dan even op raambezoek gekomen om hun kleinzoon eens van dichtbij te kunnen bewonderen. Veel foto’s werden eindelijk gemaakt van ons compleet gezinnetje.
Mijn schoonvader is een kerstkindje, dus vooral voor hem hadden we gezwegen dat we naar huis mochten. Goed dik ingepakt want het was ijzig koud buiten gingen we op wandel, gelukkig niet ver, een paar straten verder belde we aan bij Joris zijn ouders. We hadden al laten weten dat er een speciaal cadeau zou geleverd worden … We hadden ons verstopt achter het muurtje om de verrassing niet te verpesten. Een emotioneel moment om eindelijk onze zoon te kunnen laten zien aan onze ouders. Jammer genoeg mochten ze hem nog niet vastpakken, Arthur was nog te fragiel zeker in corona tijd.
De dag was omgevlogen, de eerste keer thuis slapen in ons eigen bedje. Arthur zijn babybedje voor de eerste maal kunnen gebruiken. Het was onwennig, maar o zo zalig om hem eindelijk eens bij ons te hebben. De volgende dag moesten we jammer genoeg alweer terugkeren naar ons vertrouwde kamertje in Leuven. Gelukkig voelde we ons snel weer thuis, hoewel de sleur er ook snel terug insloop. Nieuwjaar ook al in zicht en Arthur deed het supergoed, zijn TPN was al bijna volledig afgebouwd, zo onwerkelijk allemaal. Iets wat we nooit hadden durven dromen dat hij zo snel vooruit zou gaan. Zou het nieuwe jaar dan toch iets beters in petto hebben voor ons?
Jawel hoor, nog geen week na nieuwjaar was Arthur van zijn TPN verlost, en kregen we het verlossend gesprek dat alles werd voorbereid om naar huis te gaan. Hoewel ik in eerste instantie blij was ging dit gevoel snel over in paniek. Dat rode belletje bleef, maar door mijn hoofd spoken, geen hulplijn meer die binnen 5 min in je kamer staat. Ik was zelfs zo in paniek dat ik het ineens niet meer zag zitten om naar huis te gaan, ik wilde nog in het ziekenhuis blijven. Wat als er iets met Arthur zou zijn en ik het niet op tijd zag? Ik was mezelf stapelgek aan het maken met allerlei doemscenario's die mogelijks zouden voorkomen. Ik was er helemaal nog niet klaar voor, het ging allemaal veel te snel, ook al waren we al 5 maanden in het ziekenhuis, die 5 maanden waren leken zo snel omgevlogen.
Op nog geen 5 dagen tijd moesten we ons voorbereiden om Arthur mee naar huis te nemen, en net ik ben dan zo perfectionistisch dat ik voor alles een plannetje nodig had. Ik wilde een schema met alles op wat er kon gebeuren en wat ik dan moest doen, wie ik moest bellen, welke medicatie ik mocht geven en welke zeker niet, welke signalen ik zeker moest kennen. Pff het werd mij allemaal wat teveel, die verantwoordelijk kon ik nog helemaal niet aan.
Die dag waar we zo naar uitgekeken hadden, waar we elke seconde naar hadden afgeteld, net die dag bezorgde mij nog het meeste angst.
Het zorgpersoneel had gelukkig alles goed voorbereid, ze hadden een thuisverpleegster geregeld, de kine en logo waren vastgelegd voor thuisbegeleiding. We kregen een boekje mee met telefoonnummers en de wekelijkste check-ups in Genk waren ook al vastgelegd. Dat gaf mij toch al enige zekerheid dat ik altijd wel bij iemand terecht kon.
De dag dat we naar huis mochten brak aan, voor mij een emotioneel moment, een moment van afscheid ook al zouden we nog regelmatig terugkomen, het was toch een beetje onze tweede thuis geworden.
