Onze rollercoaster | deel 2
De geboorte van onze zoon ging niet van een leien dakje, in totaal heeft het 34 uur geduurd voordat hij er was. Op 3 september 2020 kregen we na een voldragen zwangerschap een gezonde zoon, wat waren we fier dat we eindelijk mama en papa waren. Omdat ik zo moe was van de bevalling gaf ik alle zorgen van de eerste dagen over aan mijn man en de vroedvrouwen, ik moest ook eens aan mezelf denken en rust nemen. Tot op de dag vandaag heb ik daar nog altijd spijt van en heb ik het ook ontzettend moeilijk om eens aan mezelf te denken. Het allereerste badje, de eerste pamper, het eerste flesje,... Dit heb ik nooit mogen meemaken, deze momenten krijg ik nooit meer terug. Het gedacht dat ik nog een hele kraamtijd had, dat ik mijn zoontje thuis zijn eerste badje zou kunnen geven, dat de borstvoeding dan beter zou lopen. Maar dat mocht allemaal niet zijn. De dag dat we normaal naar huis mochten gaan en ik van mijn klein mannetje zou kunnen genieten, liep het volledig mis. Onze zoon was niet gezond …
De nacht op 6 september is een nacht die ik nooit zal vergeten. Met spoed werd onze zoon naar Leuven gebracht, helemaal alleen in de grote ambulance. Wij er met de auto achterna en nog voordat wij bij hem in het ziekenhuis waren, lag hij al op de operatietafel. Een foutje bij de ontwikkeling in de baarmoeder, zijn darmen lagen niet hoe ze zouden moeten liggen, waardoor deze aan het afsterven waren. Gelukkig hadden we een alerte vroedvrouw die snel doorhad dat er iets niet juist was. Deze vroedvrouw heeft ervoor gezorgd dat Arthur op tijd naar Leuven werd getransporteerd. Eenmaal in Leuven voelde ik dat de dokters er geen goede hoop op hadden, ze waren ons al op het ergste aan het voorbereiden. Wat als de operatie niet zou slagen? Wilden we hem nog laten dopen? Welke kleertjes wilden we hem aandoen? I.p.v. vragen hoe ik borstvoeding zou moeten geven, kwamen de vragen van hoe het afscheid er zou uitzien moeizaam over mijn lippen. Ik kan het niet verwoorden hoe erg die periode voor ons was, maar ik hoop dat dit het ergste is wat we ooit hebben moeten meemaken. Ons zoontje heeft op 3 dagen tijd, 3 operaties gehad. Hoeveel kan zo een klein lijfje eigenlijk ondergaan? Niet wetende hoe hij eruit zou komen, konden wij als ouders alleen maar wachten op nieuws van de dokters. Wij wisten met onze emoties geen blijf, wij wilden hem niet afgeven, wij wilden hem bij ons hebben gezond en gelukkig. Maar de natuur dacht daar anders over. Gelukkig stond er een heel team aan professionals klaar om ons bij te staan en op elke vraag een eerlijk antwoord gegeven. Ik ben hun daar nog altijd dankbaar voor, hoe moeilijk het ook was om te horen. Wij wilden een teken van de natuur een teken van hem dat hij wilde blijven vechten. Voordat hij naar de operatiekamer werd gebracht hebben we dat ook tegen hem verteld. “Als jij wil vechten, vechten wij mee.” We namen afscheid van hem, echt afscheid. Er was namelijk een kans dat hij de operatie niet zou overleven en dat dat de laatste keer was dat we hem, onze zoon levend zouden zien. Daarna werd hij snel meegenomen en geopereerd.
Terwijl hij werd geopereerd voelde wij de vloer echt onder ons vandaan zakken, we hielden rekening met het allerergste. Iedere keer wanneer ik voetstappen hoorde naderen, bereidde ik me voor op het vreselijke nieuws. Maar naarmate de tijd verstreek kregen we hoop. Oké, ze zijn nog met hem bezig dat is goed nieuws toch? Hoop, angst, verdriet en vertrouwen lagen zo dicht bij elkaar dat ik mezelf aan het verliezen was, je weet niet meer wat voelen, je wilt het antwoord eigenlijk niet eens horen. Toch kwam de chirurg met een verlossend antwoord, ons zoontje zou het redden. Hoe zijn toekomst eruit zou zien wisten ze niet, wat bij mij een dubbel gevoel naar boven bracht. Is dit wil het beste voor hem? Gaat hij normaal kunnen opgroeien? Kan hij ooit eten? Zoveel vragen waar niemand een antwoord op had. Ons zoontje liet ons al snel merken dat er een enorme levenskracht in hem zat en dat hij nog lang niet van plan was om deze aardbol te verlaten. Een paar dagen na zijn laatste operatie trok hij zelf zijn beademing uit. Ineens 10 dokters in een klein kamertje gepropt, alle hens aan dek dus. Maar hij dacht ik kan dit zelf wel! Hoe klein ze ook mogen zijn, zo te groter is hun kracht. Dat merken we nu nog elke dag aan hem en dat maakt mij net zo trots. Een ondernemend kind met veel wilskracht die weet wat hij wil.
