Onze rollercoaster | deel 1
Daar zit ik dan, ineengedoken tijdens een vergadering. Met mijn gedachten helemaal ergens anders, niet aan het opletten wat er allemaal verteld werd. Ik had hevige krampen en licht bloedverlies en een week ervoor een positieve zwangerschapstest. Ik en mijn man hadden nog maar een paar maanden ervoor besloten om voor een kindje te gaan. Niet erop gerekend dat het zo snel zou gaan, maar na de eerste maand was ik al zwanger. Echter was het geluk maar van korte duur, toch ben ik gewoon blijven doorwerken. Ik was nog niet ver in de zwangerschap, niet eens een echo gehad. Het leek mij niet belangrijk genoeg om ziekenverlof te nemen.
Een paar maanden later was ik opnieuw zwanger, zou het weer mislopen? Bloedresultaten wezen er toch op dat het wel goed zat, dus konden we eindelijk beginnen dromen. Wanneer zouden we het zeggen tegen de familie, wanneer zou ik mijn werk op de hoogte brengen? Zou het een jongen of een meisje zijn? We waren bijna 9 weken ver en de eerste echo was dan ook heel spannend, maar op de echo was er geen kloppend hartje te zien. We hadden nog een beetje hoop meegekregen van de dokter want misschien was ik nog maar 7 weken zwanger, het hartje begint namelijk pas te kloppen rond de 7e week.
Tot ik op een ochtend, ik weet het nog heel goed, opstond en het leek of alle energie uit mijn lichaam wegebde. Niet goed wetende wat het was ging ik verder met de routine van de dag, verder klaarmaken voor te gaan werken, snel eten, tanden poetsen en nog rap naar het toilet. Niet veel later stond ik met tranen in mijn ogen voor mijn man met een inimini klein vruchtje in mijn handen, het was amper 3 cm groot. Daar sta je dan, niet goed wetend wat ermee te doen, het leek onwerkelijk, niet echt te gebeuren. In een opwelling en in stressmoment hebben we het dan door het toilet gespoeld, wat tot op de dag van vandaag mij nog altijd het meeste pijn doet. Het was te klein om te blijven maar al te groot om zomaar te vergeten. Hoewel mijn lichaam rust nodig had, ben ik toch blijven doorwerken. Zowel mentaal als fysiek was ik er eigenlijk niet toe in staat. Maar ik kon het nog niet over mijn lippen krijgen om het tegen iemand te vertellen, dus deed ik maar alsof er niets aan de hand was.
Na een aantal maanden was ik terug zwanger, ook deze keer heb ik de 12 weken niet gehaald. Het was pas toen dat ik alle emoties van de 3 miskramen heb toegelaten, de pijn, het verdriet, ontgoocheling, …
De gynaecoloog was heel bruut, zei dat het wel vaker voorkwam en dat hij mij pas zou doorverwijzen als we 5 miskramen gehad hadden. Excuseer? Ik moest dus in het slechte geval nog 2 miskramen doormaken voordat ze zouden kijken wat er mis was. Ik heb daar niet op gewacht en meteen een afspraak gemaakt op de fertiliteitsafdeling. Gelukkig maar, daar had ik een heel fijne gynaecoloog die meteen een aantal testen wou doen. Daaruit bleek dat ik adenomyose en het asherman syndroom heb. Geen goede basis voor een zwangerschap dus, maar ze had wel nog hoop.
Een paar maanden later lag ik op de operatietafel en zouden ze via een kijkoperatie proberen nog iets van mijn baarmoeder te kunnen maken voor een geslaagde zwangerschap. Ik ben deze gynaecoloog zo dankbaar dat ze ons zo serieus nam, want niet veel later was ik voor de 4de keer terug zwanger. De angst, machteloosheid, het wantrouwen in mezelf en mijn lichaam waren groot. Ik heb niet tot weinig genoten van mijn zwangerschap, bang dat het elk moment terug zou mislopen.
Ook de lockdown begon net toen ik 4 maanden zwanger was. Mijn man mocht niet mee naar de echo’s, dat was voor mij, maar ook voor hem heel zwaar. Voortdurend die angst dat ik slecht nieuws zou krijgen en dat ik er mischien alleen zou staan. Op een gegeven moment zat ik in de wachtzaal te wachten en zag aan de vroedvrouwen dat er iets mis was. Even later kwam er een vrouw wenend en over haar toeren de wachtzaal binnen. Ze had net slecht nieuws gekregen en moest dit dus alleen doorstaan, want ook haar partner was thuisgebleven. Ik voelde zo met haar mee, wou haar bijstaan, maar door de corona mocht dit niet. Ik kon de coronacrisis echt vervloeken, dit zou niemand mogen meemaken. De angst kwam bij mij weer naar boven, wat als ik daar had gestaan, ik mocht er niet aan denken. Elke keer weer alleen naar het ziekenhuis, wachten tot je aan de beurt bent en hopen dat de gynaecoloog goed nieuws brengt. Ik keek dan ook echt uit naar de bevalling, het moment dat we onze zoon in onze armen zouden hebben, want dan zou er niets meer mis kunnen gaan...
